GASTBLOG (DEEL 2)- Mijn weg om solo mama te worden.

GASTBLOG (DEEL 2)- Mijn weg om solo mama te worden.

 Ik ben Femke en geboren in 1981. Ik hou van verse lakens op bed, een ijsje kiezen in een ijssalon, rommelmarktjes, boeken en boekenwinkels en alles wat vers gebakken uit de oven komt. Ik hou niet van pretentie en oordeelzuchtige mensen en geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik schrijf over mijn weg om als alleenstaande mama te worden.

Dit is het 2de deel van mijn gastblog.

 

Deel 2: De psycholoog.

 

Mijn allereerste bezoek bij een psycholoog. Er was gevraagd om een half uurtje vroeger te komen om een voorbereidende vragenlijst in te vullen. Die zou ik samen met de psycholoog overlopen. Een vriendelijke medewerkster schotelde mij de vragenlijst voor en gewapend met mijn balpen en een dosis goeie moed vulde ik eerlijk en puur op gevoel de vragenlijst in.

 

De vragen waren eigenlijk precies wat ik ervan verwacht had. Er werd gevraagd naar werk, gezinssituatie, motivatie, je vangnet, vragen omtrent het moederschap en de invulling daarvan, het (anonieme) donorschap, vorige en misschien toekomstige relaties.

Ik was niet zenuwachtig. Maar voelde me wel opgelaten. Het is een raar gevoel. Want tenslotte word je beoordeeld. Gescreend. Doorgelicht. Desondanks voelde ik me best op mijn gemak tijdens het gesprek. Het voelde niet aan als een screening. We hebben de vragenlijst overlopen, af en toe stelde hij een bijkomende vraag waarna hij bevestigend knikte en verwoed iets op zijn papier begon te schrijven. Het voelde gemoedelijk aan.

Maar het is dubbel. Want als we eerlijk zijn? Er zijn vrouwen en mannen genoeg die zonder na te denken aan kinderen beginnen. Ongepland zwanger worden. Kinderen op de wereld zetten en er niet of nauwelijks naar om kijken. Maar een alleenstaande vrouw die heel bewust een kindje wil? Dan word je niet overal geholpen. Bij de klinieken waar je terecht kan, daar moet je gewoonlijk wel eerst op gesprek.

Een psycholoog en zijn team gaan beslissen of je jou een geschikte moeder vinden. Dat is confronterend, frustrerend en zelfs een beetje beangstigend tegelijkertijd.

Zelf vond ik het gesprek een meerwaarde. Bevestigend. Het sterkte mij op dat moment in mijn keuze om er alleen voor te gaan. Zelf ben ik een denker. Een piekeraar zelfs. Dus er stond geen vraag tussen die ik mezelf al geen 10 keer gesteld had.

Maar als je als alleenstaande vrouw met een kinderwens dus op de stoel bij de psycholoog terecht komt, bots je misschien op thema’s waar je eerst nog niet aan gedacht had. Scenario’s die je in je hoofd nog niet had voorzien. Of emoties en misschien zelfs twijfels die omhoog borrelen door er net iets bewuster bij stil te staan.

Je hoeft natuurlijk niet langs de kliniek te gaan. Ik had evengoed het nachtleven in kunnen duiken en de eerste de beste man mee mijn bed ingesleurd. Of een gewillige ‘friend with benefits’ gezocht om het op de natuurlijke manier te proberen. Met of zonder zijn medeweten. Je kan zelfs op zoek gaan naar een donor die je buiten een kliniek om wil helpen. Sommige willen je op de… ehum… natuurlijke manier helpen. Anderen willen je helpen door gewoon te doneren. Jij kan dan aan zelfinseminatie doen. Er zijn meerdere opties.

Maar aan al deze manieren zijn de nodige risico’s en ethische bezwaren verbonden. Die kerel die je meer naar huis nam? Of die fwb die het gewoon een tijdje fijn wou hebben met jou? Die hebben er niet om gevraagd om jou te helpen mama te worden. Kan je die aanpak moreel gezien en gevoelsmatig wel goed krijgen tussen je twee oren? En hoe ga je dat later aan je kind uitleggen?

Bovendien is de wetgeving in België daar duidelijk in. Een donor via een kliniek is een donor. Hij blijft anoniem, heeft geen rechten en geen plichten. Bij kinderen verwekt door een donor op de natuurlijke manier of door zelfinseminatie liggen de kaarten helemaal anders. De donor wordt dan wettelijk als ‘vader’ gezien. Hij kan zijn rechten opeisen als vader. En jij kan hem zijn plichten afdwingen. Voor geen van allen en in het minste voor je kind een ideale situatie.

De meeste vrouwen kiezen er om die reden voor om aan te kloppen bij een kliniek. Het kan een beangstigende keuze zijn om die eerste stap te nemen. Maar je wordt daar door de juiste mensen begeleid en omringt. Gynaecologen en psychologen die weten waar ze mee bezig zijn. Zelf was dat voor mij de keuze die juist aanvoelde. Maar andere alleenstaande mama’s kiezen heel bewust voor een donor zonder kliniek. Vaak omdat ze de voorkeur geven aan een niet anonieme donor.

Ik ben niet zo’n voorstander om echt gescreend te worden. Maar wel een voorstander van een voorbereidend en oriënterend gesprek. Het is belangrijk om hier heel bewust bij stil te staan. Een goed idee ook om die grote stap, misschien wel de grootste stap in mijn leven, te bespreken met een professional. Tenslotte neem ik de beslissing om in mijn eentje nieuw leven op de wereld te zetten. Een bezoekje bij de psycholoog heeft echt wel zijn waarde.

Op het einde van mijn gesprek vertelde de psycholoog dat hij mij zou voorstellen aan het team tijdens de maandelijkse bespreking. Samen zouden zij dan beslissen of ik mijn traject bij hen mocht verder zetten. Of ze mij wilden helpen om een mama te worden.
Heel eerlijk? Ik hield een goed gevoel over aan het gesprek. Ik hoopte voorzichtig, maar ik ging ervan uit dat het antwoord positief zou zijn.

Maar wachten dus. Over 4 weken mocht ik telefoon verwachten met het antwoord.

Voor mij de ideale moment om weer een stapje verder te gaan.

Mijn familie en vrienden op de hoogte stellen.

 

 

Het was super om Femke haar knoop te helpen door te hakken over haar kinderwens! Inmiddels is ze single mama van een prachtige dochter.

Wil jij ook graag samenwerken hierrond? Ik spreek je graag in een gratis matchgesprek!

Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.

 

 

 

Deel dit bericht:

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde Berichten

Ik sta in “de boekskes” (Flair).
Eerlijk, dit was toch wel één van mijn professionele hoogtepunten van dit jaar! Afgelopen week verscheen een artikel in Flair...
Lees meer...
GASTBLOG (DEEL 1)- Mijn weg om solo mama te worden.
 Ik ben Femke en geboren in 1981. Ik hou van verse lakens op bed, een ijsje kiezen in een ijssalon,...
Lees meer...
Solo moeder worden: 5 twijfels die aandacht vragen!
Je bent je droompartner (nog) niet tegengekomen. Of je bent je droompartner verloren. Maar je wil wél graag moeder worden....
Lees meer...