Ze tellen allemaal mee. Ze zijn allemaal belangrijk.
Je droomkindje, het kindje zoals jij het altijd ‘gepland’ had. Dat er lekker makkelijk en romantisch zou komen/ dat jou een jonge mama zou maken/ dat de genen van jou en jouw partner zou hebben/ dat in jouw buik zou groeien/…
Je droompartner.
Je droompartner die de biologische vader zou worden van je droomkindje.
…
Ze hebben allemaal onlosmakelijk een plek in jouw verhaal, in jouw ‘bigger picture’.
Er komt misschien iemand anders. Een ander prachtig kindje. Of een kindje dat via een andere weg bij jou komt maar dat je doodgraag ziet. Of een andere superlieve partner, die niet de biologische ouder is maar wel een ouderrol opneemt. En dat is ook heel mooi natuurlijk. Maar die hebben hun éigen plek in het verhaal.
Die ene plek (of plekken), van jouw (droom-)kindje of droompartner, is uniek. Niemand kan ze innemen. Ze IS er en ze is BELANGRIJK.
Hoe is het voor jou om in gedachten naar die unieke plek te kijken, die plek van het (droom-)kindje dat je verloor of van de droompartner? Wat voel je als je dat doet? Hoe groot voelt het gemis, het verdriet?
De kans is groot dat je weerstand voelt als je dit leest (ik hoop dat je niet net van plan was om te stoppen met lezen. 😉 ). Het is natuurlijk helemaal niet comfi om dat te doen. Het voelt ongemakkelijk. En je vraagt je misschien af: WAAROM ZOU IK? Wat brengt het mij op? Om welke reden zou ik er mezelf verder mee kwellen?
Ik ben er van overtuigd dat het jou veel opbrengt. Op termijn rust bijvoorbeeld. Maar het is goed mogelijk dat ik je met dat argument niet kan overtuigen. Als jij bijvoorbeeld heel hevig verlangt naar een kind en daar voluit op gefocust bent, kan rust als een doel van 2de orde klinken. Ik begrijp dat.
Wel, laten we het eens hebben over dat kind. Jouw toekomstige kind. Wat gaat er gebeuren als jij voor jezelf negeert dat die unieke plek voor jou als een groot gemis aanvoelt, een leegte, als jij niet je rouwproces daarrond opneemt?
Je kindje gaat die leegte voélen. En het zal die leegte proberen in te vullen. Uit liefde en loyaliteit voor jou en het gezin dat jullie vormen. Als jij een grote bal onaangeraakt verdriet naast je laat liggen, dan zal je kind dit oprapen. Want zo graag zie ik jou, mama.
Het is een systemische dynamiek en wetmatigheid dat kinderen uit loyaliteit en liefde verdriet proberen te dragen voor hun ouders en een plek proberen op te vullen waarvan ze voelen dat die als leeg wordt ervaren. En dat klinkt misschien allemaal nogal wollig en abstract. Maar het is ook de realiteit.
Als moeder heb ik er al vaak van versteld gestaan hoe mijn kinderen een 6de zintuig lijken te hebben voor verdriet dat ik bij momenten voel, maar vooral niet wil tonen omdat ik hen er niet mee wil belasten. Zo herinner ik mij als meest duidelijke voorbeeld dat ik een heel vroeg zwangerschapsverlies had dat emotioneel heel pijnlijk voor mij was. Mijn oudste zoon was op dat moment bijna 4 jaar. Ik deed mijn uiterste best om mijn verdriet weg te duwen, de dagen daarna leuke dingen met hem te doen en samen veel te lachen. Ik wilde vooral niet dat hij mijn pijn op enige manier zou merken. Na een paar dagen werd hij ‘s nachts telkens huilend wakker, wou hij tussen ons in bed slapen (wat hij anders nooit deed) en hij klampte zich dan letterlijk helemaal aan me vast. Het heeft maanden geduurd vooraleer hij terug volledige nachten in zijn eigen bed wilde.
Een ander voorbeeld, dat mij sterk aan mijn eigen verhaal doet denken, is dat van de solo mama die nooit bewust heeft gekozen voor een kindje zonder partner en die lege partnerplek- eerlijk- nog altijd als een groot gemis aanvoelt. Haar kindje heeft quasi permanent de lege plek bij haar in bed ingenomen…
Dit zijn voorbeelden waarbij een kind létterlijk een lege plek probeert in te nemen. Je kind kan verdriet natuurlijk ook op een andere manier proberen te dragen voor jou. Het punt is: jouw kind heeft dat niét te doén! Jouw kind heeft niks te dragen. Het moet (mag) niet op die lege plek kruipen. Het moet (mag) jou niks geven als compensatie.
Je kind heeft alleen te krijgen van jou. Zijn leven en zo veel meer. Je kind is kind! En natuurlijk wil jij dat ook voor jouw kind, je wil alleen het allerbeste voor het kindje dat je zo graag wil. Maar, naar welk gemis moet jij dan eerst durven kijken? Welk verlies moet jij onder ogen durven zien? Waar moet jij durven om rouwen? NU, niet later! Het is NU het moment om JOUW stuk op te nemen. Zodat je kind het later niet voor jou gaat doen.
Ik sluit dit blogartikel af met een Surinaams spreekwoord: “Als je een steen op de weg laten liggen, struikelen je kinderen erover.” Eéntje om met zijn allen over na te denken….
In mijn 1:1 coachingprogramma werken we hier samen rond. Omdat dat belangrijk is voor jou, je toekomstige kind en jullie gezin.
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
